Ale zobacz jaką Peggy miała szansę- wiedziała co będzie na topie, mogła dorobić się fortuny! ;) Najbardziej podobało mi sie jak dała Charliemu tekst do "She loves you". Mogła wyprzedzić przyszłość, choć to byłoby niesprawiedliwe.

>>> "I do tego wiedzieć, co dalej się stanie..."

To jest właśnie film o tym, czy musi się stać, to co ma się stać ;)

(nie licząc niesamowitego klimatu, świetnego aktorstwa i masy smaczków - jeden z najlepszych, a na pewno najsympatyczniejszy film Coppoli)

zgadzam się, oglądałam go dawno temu ale pamiętam jak mnie urzekł
chyba chciałabym wrócić do szkoły ;)

Myślę, że też o tym, czy wybory, których dokonaliśmy i które uważamy za błędne, nie były najlepszymi decyzjami w naszym życiu. Bo w końcu bohaterka nic nie zmieniła. Po prostu trzeba pogodzić się z przeszłością i doceniać to co się ma, a nie myśleć z żalem o tym, co mogłoby się mieć.

Ale jednak mając dzisiejszą świadomość i wiedzę niezwykle ciekawym doświadczeniem byłoby cofnąć się do lat swojego dzieciństwa/młodości i dokonywać zupełnie innych życiowych wyborów. To jak zachowuje się człowiek zależy od wielu czynników ale na pewno kluczowe tu są wiedza i doświadczenie zdobyte przez okres całego swojego istnienia. Była by to alternatywna wersja ;)

A mi wydaje się, że ten film, to coś więcej. Chodzi oczywiście o powrót, ale też o spojrzenie na swoje całe życie i o dokonywanie wyborów. Normalnie ludzie nie dostają drugiej szansy (z tego co wiem), także trzeba od razu dobrze wybrać, co jest niezwykle trudne, wręcz niemożliwe.

Tak, i Peggy miała możliwość drugiego wyboru, mogła zmienić decyzje, które podjęła w przeszłości, a które okazały się w konsekwencji błędne.

Ten film miał duży potencjał i mógł być naprawdę dobrym filmem - powiedzmy, że przyjemna komedyjką, ale z jakimś tam mądrym filozoficznym wydzwiękiem. Mógł traktowac o wolności wyboru, o przeznaczeniu, o tym czy wybór jest przekleństwem czy darem, o tym czy możliwość zmiany jest nam dana, czy nie, a jeśli tak to czy wpłwa ona na cokolwiek, itd.

Można było zrobić wiele, nie zmieniając pozytywnego, przyjemnego klimatu. Niestety Copolla tego nie zrobił, i poza fajnie opowiedzianą i zmonotowana historią z dobrymi aktorami (ale strasznie denerwująca muzyką i scenami do wycieńca, rzewnymi jak w serialch z dwójki)i może troche klimatem nie ma w tym filmie zbyt wiele ciekawego. Dobrze chociaż że 'dobrze' sie go ogląda i nie nudzi.

Dla mnie 5+/10.

Dbrze powiedziane. Mogło być i myślałem, że będzie jednak znacznie lepiej. Ale obejrzeć można spokojnie i bez znudzenia. Muzyka akurat bardzo pozytywna.

na pewno znalazla by sie choc jedna osoba ktora Cie wtedy lubila ;)

Ha ha, właśnie zaczęłam oglądac i nie mogłam wyjśc ze zdziwienia dlaczego Peggy, Charlie i jej klasa na tym reunion po 20 latach wygladają jakby byli pod 50-tkę, a tu chodziło o efekt przeniesienia w czasie i aby grali ci sami aktorzy jako licealiści, musieli ich więc na reunion mocno postarzyc, żeby widz miał wrażenie różnicy w czasie. Chociaż w sumie jak spotkałam niedawno moich znajomych z podstawówki po 20 latach to się wiele nie zmienili z wyglądu, menshikov nie wiedział jeszcze, ze nastanie era naszej klasy i spotkań klasowych :D

Mój błąd, zasugerowałam się wiekiem aktorki Turner (33lata), tymczasem faktycznie reunion jest 25 lat po ukończeniu liceum, czyli mają 45 lat na początku filmu, dlatego postarzono aktorów, wszystko się zgadza.

Ja po latach rozumiem radość Peggy Sue i nawet jej entuzjazm do hymnu.